5. تکریم و احترام
در الگوی تربیتی اسلام بر تکریم و احترام کودکان و نوجوانان سفارش شده و از هرگونه رفتاری که به تحقیر آنان بینجامد و یا احساس بیارزشی یا کمارزشی به آنان بدهد، منع شده است. رسول اكرم(صلی الله علیه و آله) به پدران و مادران توصیه میفرمایند: «أَكْرِمُوا أَوْلادَكُمْ...؛[1]فرزندانتان را تکریم کنید!» کودک و نوجوانی که با ارزش قلمداد شده، شخصیتش محترم شمرده شود، به احساس خودارزشمندی (عزت و کرامت نفس) دست مییابد و کسی که برای خود ارزش قائل باشد، خود را به زشتیها آلوده نمیکند.[2] البته برای رسیدن به این کرامت، تبیین زشتیها و زیباییها به فرزندان ضروری به نظر میرسد.[3]
در این میان، مراعات شخصیت کودکان و نوجوانان یتیم، توجهی ویژه میطلبد. بر این اساس، همگان، به خصوص مادران، موظفاند تا مراعات شخصيت آنان را کرده، از هرگونه سخن یا رفتاری که به تحقیر و سرزنش آنان بینجامد، خودداری کنند.
عدم توجه به فرزندان یتیم این باور را در آنان تقویت میکند که چون یتیم و فاقد پدر میباشند، مورد بیتوجهی اجتماع قرار میگیرند و این تصور، روحیه آنان را بیش از سایر کودکان تحت فشار قرار میدهد.[4] گاهی رفتاری به ظاهر کوچک و ساده با فرزند، او را دچار احساس حقارت و خودکمبینی میکند و بسیاری از مشکلات رفتاری را برای او به بار میآورد.
در اینجا و به خاطر ضرورت این بحث، به چند مورد از شیوههای احترام به فرزندان، بهخصوص کودکان و نوجوانان یتیم اشاره میکنیم:
الف) سلام کردن
سلام کردن به کودکان و نوجوانان، افزون بر اثرات معنوی، اثرات متعدد دیگری نیز دارد که پرورش شخصیت و ایجاد استقلال، تقویت خوی پسندیده تواضع و فروتنی در کودکان و نوجوانان از آن جمله است. وقتی به کودک و نوجوان سلام میکنيم، احساس لیاقت و شایستگی میکند و به این واقعیت میرسد که اجتماع برای او ارزش و اهمیت قائل است. به همین جهت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) میفرمایند: «خَمْسٌ لَسْتُ بِتَارِكِهِنَّ حَتَّى الْمَمَاتِ ... وَ تَسْلِيمِي عَلَى الصِّبْيَانِ لِتَكُونَ سُنَّةً مِنْ بَعْدِي؛[5] «پنج چیز را تا هنگام مرگ ترک نخواهم کرد... [پنجمین عمل] سلام کردن به کودکان است تا اینکه سنتی باشد و بعد از من باقی بماند!»
ب) نام بردن با احترام
از جمله اموری که در شخصیتبخشی و تکریم کودکان نقش به سزایی دارد، استفاده از القاب و عبارات تکریمآمیز هنگام خطاب کردن به کودکان و نوجوانان است. شكی نيست كه اگر فرزندانمان را با احترام صدا بزنيم و نام آنها را کوچک و سبک ادا نکنيم و تا حد امكان آنان را با تعبیر «شما» و یا با اضافه کردن «آقا» یا «خانم» و يا «پسرم» و «دخترم» صدا بزنيم، بر شخصيت آنان خواهيم افزود.
ج) گفتار و رفتار نیکو
گفتار و رفتار نیکو و شایسته كه حاکی از مهر و محبت باشد، از دیگر موارد احترام و تکریم کودکان است. گفتاری به دور از الفاظ زشت و تحقیر کننده، علاوه بر افزایش روابط مهرآمیز، شخصیت فرزندان را به رشد و كمال ميرساند.
___________________________________
پینوشتها:
[1]. مكارم الأخلاق، حسن طبرسی، نشر شريف رضی، قم، 1370ش، ص 222.
[2]. حضرت علی(علیه السلام) میفرمایند: «مَنْ كَرُمَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ لَمْ يُهِنْهَا بِالْمَعْصِيَة؛ هر که برای خویش ارزش قائل باشد، خود را با گناه بیارزش نمیسازد.» مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، حسین بن محمدتقی نوری، آلالبیت(علیهم السلام)، قم، 1408ق، ج 11، ص 339.
[3]. برگرفته از: حکمت نامه کودک، صص 180 - 184.
[4]. عدم توجه به حرف و نظر فرزند و اجازه ندادن به او برای کامل کردن حرفش؛ مقایسه و ارزیابی او با دیگران؛ طعنه زدن و سرزنش کردن او در جمع؛ از میان بردن کنجکاویهای وی با لفظ «فضولی نکن»؛ اهمیت ندادن به قول و قرار با او؛ کاستن اعتماد به نفس او در جمع و... از جمله رفتارهایی است که به شخصیت کودکان و نوجوانان لطمه وارد میسازد.
[5]. الخصال، شيخ صدوق، تحقيق: علي اكبر غفاری، انتشارات جامعه مدرسين، قم، چاپ اول، 1362ش، ج 1، ص 272.
منبع: ماهنامه اطلاعرسانی، پژوهشی، آموزشی مبلغان، شماره 248.
تاریخ ارسال مطلب : چهارشنبه ٨ بهمن ١٣٩٩ / شماره خبر : ٤١٦٦٦٧ / تعداد بازدید : 638/
/