تأثیر مجالس مذهبی بر همۀ فعالیّتهای تبلیغی

اگر این هزاران عنصر ستایش‌گر و مدّاح و خوانندهٔ مذهبی که در سراسر کشور، در مجالس، در محافل، با مردم مخاطبه می‌کنند و می‌خوانند، حدود و ضوابط این کار بزرگ را درست رعایت بکنند، شما ببینید چه اتّفاقی می‌افتد.
دشمنان ما از صدها وسیله، با صدها زبان، با انواع و اقسام کارها، درصدد تخریب اعتقاد، تخریب عمل، تخریب مسیر هستند؛ در نظام جمهوری اسلامی در درجهٔ اوّل، و در دنیای اسلام در درجهٔ بعد.
در مقابلِ این تلاشی که دشمن می‌کند، ما امکانات منحصربه‌فردی داریم. بله، از راه اینترنت هم می‌شود جواب آنها را داد، از راه‌های مشابه آنها هم می‌شود مقابله کرد - البتّه حجم کار آنها به‌مراتب بیش‌تر است - امّا ما وسیله‌هایی داریم که این وسیله‌ها منحصربه‌فرد است؛ این مخاطبهٔ چهره به چهره و روبه‌رو و استفادهٔ از ابزار هنر برای انتقال مفاهیم به مخاطبین در شکل انبوه آن - یعنی بحث دو نفر و سه نفر و ده نفر مدّاح نیست؛ هزاران نفر در سطح کشور این کار را می‌کنند - یکی از وسایل منحصربه‌فردی است که ما داریم، آنها ندارند. این منبرها یکی از آن وسایل منحصربه‌فرد است؛ این مجالس روضه‌خوانی همین‌جور؛ این هیئات مذهبی همین‌جور. اگر محتوا و مضمون منبرهای ما، مدّاحی‌های ما، هیئت‌های ما، نوحه‌خوانی‌های ما، محتوا و مضمون شایسته‌ای باشد، هیچ وسیله‌ای نمی‌تواند با آنها مواجهه و مقابله بکند، یعنی کاملاً منحصربه‌فرد است؛ ببینید، فرصت، این است؛ این فرصت را نباید ضایع کرد؛ این امکان را نباید از دست داد.

تضییع فرصت، بدتر از نداشتن فرصت
اگر جلسهٔ مذهبی ما و خوانندگی و مدّاحی مایا منبر ما به این نتیجه منتهی بشود از پای منبر، بی‌اعتقاد به آینده و ناامید از آینده بلند شوند، ما این فرصت را هدر داده‌ایم و کفران کرده‌ایم این نعمت را؛ اگر از پای منبر مایا مدّاحی ما مردم درحالی بلند شوند که هیچ‌گونه آگاهی نسبت به وضع خودشان و وظایف خودشان پیدا نکرده باشند، ما این فرصت را ازدست‌داده‌ایم؛ اگر خدای‌نکرده جلسات ما، جلسات وحدت‌شکن باشد، این فرصت را ازدست‌داده‌ایم؛ اگر کیفیت حرف زدن مایا مضمون حرفهای ما جوری باشد که دشمنان ما را در هدف‌هایشان موفّق بکند، ما این نعمت الهی را -[بَدَّلوا نِعمَتَاللهِ کُفراً][1]ـ تبدیل کرده‌ایم به نقمت؛ این را باید مواظب بود، باید مراقب بود.

پی‌نوشت: