ادب حضور می‌طلبد که انسان با طهارت محضر ائمه(علیهم السلام)و مراقد شریفشان شرفیاب شود. شیخ حرّ عاملی بابی را در «وسائل الشیعه» به نام «باب کراهَه دخول الجُنب بیوت النبی(صلی الله علیه و آله)و الأئمّه(علیهم السلام)» گشوده است که در آن، این روایت از جابر نقل شده است: «أَنَّ أَعْرَابِيّاً دَخَلَ عَلَى الْحُسَيْنِ(علیه السلام)فَقَالَ لَهُ: أَمَا تَسْتَحْيِي يَا أَعْرَابِيُّ تَدْخُلُ عَلَى إِمَامِكَ وَ أَنْتَ جُنُبٌ؛ شخصی اعرابی بر امام حسین(علیه السلام) وارد شد. امام به او فرمودند: شرم نمی‌کنی که جنب نزد امامت میآیی؟»
در فرهنگ قرآنی بدترين نوع تكبر، استكبار در برابر پروردگار متعال است. به این جهت، در این آیه میفرماید: «فَمَا اسْتَكانُوا لِرَبِّهِمْ» انسان سنگدل به جايى مىرسد كه در برابر خداى بزرگ، هرگز خضوع، تضرّع و ناله نمىكند.
«(اى پيامبر! به منافقان) بگو: آيا براى ما جز يكى از دو نيكى (فتح يا شهادت) را انتظار داريد؟ ولى ما منتظريم كه عذاب خداوند يا از سوى خودش يا به دست ما به شما برسد، پس شما منتظر باشيد، ما نيز با شما در انتظار مىمانيم.»
هر يك از نعمتهاى الهى امانتى از امانات او هستند، به ویژه پستهاى اجتماعى و مخصوصاً جایگاه حكومت که از مهمترين امانات است. امامین صادقین(علیهما السلام) در تفسير این آيه صريحاً فرمودهاند: ولايت و حكومت را به اهلش واگذاريد!
اعتقاد به رجعت از ويژگیهاى مكتب اهلبيت(علیهم السلام) است و شیعیان با الهام از قرآن و سنت بر اين باورند كه گروههايى از پيشينيان در هنگام ظهور امام زمان(علیه السلام) به اين دنيا باز خواهند گشت، سپس دوباره قبض روح شده و در روز قيامت محشور خواهند شد.
«إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ ءَامَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَوةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكَوةَ وَ هُمْ رَاكِعُونَ»[1]؛ «سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آنها كه ايمان آوردهاند؛ همانها كه نماز را برپا مىدارند و در حال ركوع زكات مىدهند.»
در قرآن کریم برای بیان حاکمیت مطلق خداوند بر جهان هستی، گاهی از کلمۀ مُلک استفاده شده و گاهی از کلمۀ ملکوت. مثلاً در این آیه میفرماید: «فَسُبْحانَ الَّذي بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْء»؛ «منزّه است خدايى كه مالكيّت و فرمانروايى همه چيز به دست اوست.» و میفرماید:«وَ لِلَّهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اللَّهُ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدير»؛ «و حكومت آسمانها و زمين از آن خداست و خدا بر همه چيز تواناست.»
هفتم ذىالحجه يادآور شهادت جانسوز پنجمين پيشواى شيعيان جهان، امام محمد باقر(علیه السلام) است. آن گرامى در سوم صفر سال 57ق در مدينۀ منوره ديده به جهان گشود و بعد از 57 سال زندگى پرافتخار و تلاش براى پاسدارى از ارزشهاى وحيانى اسلام، در هفتم ذىالحجه سال 114ق به فرمان «هشام بن عبدالملك» دهمين خليفۀ بنىاميه، مسموم و در شهر مدينه به شهادت رسيد.
امام محمد باقر علیه السلام در شهر مدینه، در اول رجب سال 57 ه.ق ، روز جمعه یا سه شنبه دیده به جهان گشود.آن حضرت بعد از شهادت پدرش امام سجاد علیه السلام از سال 95 ه.ق، به مدت 19 سال پیشوایی شیعیان را عهده دار شد. (از محرم 95 تا ذی حجه 114)
صفحه اصلی 
اخبار و رویدادها 
تحقیقات و مقالات 
توشه تبلیغ
روضه ها و مدایح 
ویژه نامه ها 
دانلود نرم افزار 
سبک زندگی 
تاریخ معصومین
نقشه سایت 
ارتباط با ما 
