هنگامی که چکمه‌پوشان خون‌آشام راه حق را سدّ می‌کنند، حقّ مداران را به زنجیر می‌کشند و در برابر هیچ منطق و استدلالی سر فرود نمی‌آورند و جز زبان زور، هیچ زبانی را نمی‌فهمند، دین نیاز به حمایت نظامی پیدا می‌کند و از همین رو جهاد تشریع شده است. در آنجا باید از نفس، نَفَس و نَفِیس دریغ نکرد و باید شاهد بود و شهید.
گسترش و بقای دین نیاز به پشتوانۀ مالی دارد و پیشوایان معصوم(علیهم السلام) را باید با حمایت سترگ مالی یاری رساند. عرصه های نصرت مالی اهل‌بیت(علیهم السلام)چند گونه است.
از جمله شئون و منزلتهای ائمّه(علیهم السلام)حاکمیت، مدیریت و مرجعیت سیاسی است. در قرآن کریم با دلالت نصوص فراوان آمده است که آنان همان اولی‌الامرند. در زیارت جامعۀ کبیره آنان را «قادَةَ الاُمَم»؛ یعنی پیشوایان امّتها و «ساسة العِبَاد و ارکانَ البلاد؛ سیاست‌گزاران بندگان و استوانه‌های شهرها» می‌خوانیم. این حق الهی آنان و حق مردم است که رهبری معصوم و در اوج کرامت داشته باشند.
دین، نیازمند حضور اجتماعی است. از اینرو، بر جماعت، جمعه، زیارت و حجّ این همه تأکید شده است؛ چون اینها شعائر دینی و مانور اجتماعی دین هستند. اگر در فرایند پیدایش جمهوری اسلامی، مردم در صحنه حضور نداشتند و با راهپیمایی‌های میلیونی خویش حماسه میدانی نمی‌آفریدند، نه نظام ستم‌شاهی بر می‌افتاد و نه نظام جمهوری اسلامی پا می‌گرفت.
یکی از شیوه‌های پاسداشت ادب نسبت به معصومین(علیهم السلام) نصرت آنان است. مهم‌ترین عرصه‌های نصرت اهل‌بیت(علیهم السلام)، نصرت فرهنگی است که آن هم حوزه‌های گوناگونی دارد. در این مقاله به بیان آنها خواهیم پرداخت.
ادب حضور می‌طلبد که انسان با طهارت محضر ائمه(علیهم السلام)و مراقد شریفشان شرفیاب شود. شیخ حرّ عاملی بابی را در «وسائل الشیعه» به نام «باب کراهَه دخول الجُنب بیوت النبی(صلی الله علیه و آله)و الأئمّه(علیهم السلام)» گشوده است که در آن، این روایت از جابر نقل شده است: «أَنَّ أَعْرَابِيّاً دَخَلَ عَلَى الْحُسَيْنِ(علیه السلام)فَقَالَ لَهُ: أَمَا تَسْتَحْيِي يَا أَعْرَابِيُّ تَدْخُلُ عَلَى إِمَامِكَ وَ أَنْتَ جُنُبٌ؛ شخصی اعرابی بر امام حسین(علیه السلام) وارد شد. امام به او فرمودند: شرم نمی‌کنی که جنب نزد امامت میآیی؟»
در فرهنگ قرآنی بدترين نوع تكبر، استكبار در برابر پروردگار متعال است. به این جهت، در این آیه میفرماید: «فَمَا اسْتَكانُوا لِرَبِّهِمْ» انسان سنگدل به جايى مىرسد كه در برابر خداى بزرگ، هرگز خضوع، تضرّع و ناله نمىكند.
«(اى پيامبر! به منافقان) بگو: آيا براى ما جز يكى از دو نيكى (فتح يا شهادت) را انتظار داريد؟ ولى ما منتظريم كه عذاب خداوند يا از سوى خودش يا به دست ما به شما برسد، پس شما منتظر باشيد، ما نيز با شما در انتظار مىمانيم.»
صفحه اصلی 
اخبار و رویدادها 
تحقیقات و مقالات 
توشه تبلیغ
روضه ها و مدایح 
ویژه نامه ها 
دانلود نرم افزار 
سبک زندگی 
تاریخ معصومین
نقشه سایت 
ارتباط با ما 
